Κατερίνα Γώγου

Φοιτήτρια ήμουν, στο τρίτο έτος νομίζω. Σε μια αναζήτηση βιβλίων, δε θυμάμαι αν ήταν σε βιβλιοπωλείο ή σε κάποιον πάγκο -διαδίκτυο τότε δεν είχαμε-, έπεσα πάνω σε μια συλλογή ποιημάτων που λεγόταν "Το ξύλινο παλτό". Δημιουργός ήταν η Κατερίνα Γώγου - αυτή η ηθοποιός των ελληνικών ταινιών της παιδικής μου ηλικίας, που τη θυμόμουν σε ρόλους ελαφρόμυαλης, ψευτοεπαναστάτριας, αντιπροσώπου εν γένει της νεολαίας του συρμού... "Μπα, γράφει και ποιήματα;" σκέφτηκα. Το αγόρασα το βιβλίο, πιο πολύ από περιέργεια, το άντεχε και η φοιτητική μου τσέπη... Το τοποθέτησα στην αυτοσχέδια και πενιχρή ακόμη φοιτητική μου βιβλιοθήκη. Κάτι πεταχτές ματιές έριξα τότε. Κάποια ξεφυλλίσματα έκανα αργότερα, κάθε φορά που τακτοποιούσα τα βιβλία μου, περήφανη που η συλλογή μεγάλωνε. Πάντα σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή θα το διάβαζα επισταμένα...

Πρόσφατα έμαθα ότι κυκλοφόρησε ένα βιβλίο-cd με μελοποιημένα ποιήματα της Κατερίνας Γώγου με τίτλο "Πάνω κάτω η Πατησίων". Ανέτρεξα στη βιβλιοθήκη μου να διαβάσω επιτέλους "Το ξύλινο παλτό" της με την προσοχή που του αξίζει. Με περίμενε μια έκπληξη. Το βιβλίο δεν υπήρχε. Το είχε πάρει ο γιος μου, που έφυγε φοιτητής, μαζί με άλλα βιβλία μου, για να αρχίσει τη στελέχωση της δικής του φοιτητικής βιβλιοθήκης... Ας είναι. Ας το διαβάσει εκείνος όπως πρέπει, αφού εγώ...

Σήμερα το πρωί άκουσα στο ραδιόφωνο, σε μια εκπομπή μνήμης για το αγόρι που δολοφονήθηκε σαν σήμερα πριν τέσσερα χρόνια, ένα μελοποιημένο ποίημα της Κατερίνας Γώγου. Το βρήκα σε μια σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο.

Θα ´ρθει καιρός

Θα ´ρθει καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα. 
Να  το θυμάσαι Μαρία. 
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι 
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη 
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα. 
’και θά ρθει καιρός 
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς 
δε θα βγαίνουν στην τύχη 
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές 
με γυρμένους απέξω 
Και τη δουλειά 
θα τη διαλέγουμε 
δε θά ´μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια. 
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα 
κι άλλοι με νότες. 
Να φυλάξεις μονάχα 
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό 
λέξεις και έννοιες σαν κι αυτές 
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός 
για το μάθημα της ιστορίας. 
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί. 
Και θα ´ρθούνε κι άλλοι. 
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά- 
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω 
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο: 
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος". 
Θα την αλλάξουμε τη ζωή! 
Παρ' όλα αυτά Μαρία.  

Δεν ξέρω αν είναι από "Το ξύλινο παλτό", δεν μπόρεσα να το εξακριβώσω. Ξέρω όμως πως μου μίλησαν οι στίχοι. Όλοι.

Δεν μπορεί, θα ´ρθει καιρός...