...Με έλκει το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο της Τέχνης του Λόγου. Η ισχύς των εγκεφαλικών μου κυκλωμάτων ενεργοποιείται από την τάση των ποιητικών ρευμάτων επί την ένταση των καθημερινών αλγο-ρύθμων. Ασυνάρτητη ελεύθερη πτώση; Ή συνάρτηση με πεδίο ορισμού το δυαδικό σύστημα του χωρο-χρόνου;
Όμως, τα bit της ποίησης είναι σιωπηλά...
Χρῆστος Δημάκης
Τὰ bit εἶναι σιωπηλά
Ξέρω πὼς τὰ bit τρέχουν σιωπηλὰ στὶς ὑπερλεωφόρους τῆς πληροφορίας.
Θεωρία πεδίου ἠλεκτρομαγνητικοῦ
ἔχω διδαχθεῖ ἐπαρκῶς,
κυκλώματα ξέρω ἀρκετὰ
καθὼς καὶ ἰκανὰ στοιχεῖα ἠλεκτρονικῆς
ἔτσι ὥστε νὰ μὴ μὲ τρομάζει
τῆς ἐπιστήμης τῶν Τηλεπικοινωνιῶν
ὁ ὑπέρλαμπρος ἀστερόης οὐρανός.
Γνωρίζω λοιπὸν ὅτι τὰ bit ἄηχα εἶναι.
Οἱ ἤχοι εἶναι ἀπὸ πράγματα πολὺ πεζότερα,
κινητηράκια δηλαδὴ κι ἀνεμιστῆρες
ἴσως κι ἐλαττωματικὰ τροφοδοτικά,
πράγματα ζωτικὰ μὲν γιὰ τὴν ἀπαγωγὴ
τῆς ἀνεπιθύμητης θερμότητας
καὶ τὴν κυκλοφορία τῶν ἠλεκτρονίων,
ὄχι ὅμως καθ᾿ ἑαυτὰ οὐσίες ζῶσες
καὶ προορισμένες γιὰ ὀργάνωση ἀνώτερη,
ὅπως οἱ μνῆμες, οἱ ἐπεξεργαστές,
οἱ διαμορφωτές, οἱ ἀποδιαμορφωτές,
οἱ κωδικοποιητές κι οἱ ἀποκωδικοποιητές.
Ὅμως ἐμένα μ᾿ ἀρέσει νὰ νομίζω
πὼς καὶ ἡ σκέψη θόρυβο μπορεῖ νὰ προκαλεῖ
καὶ πάταγο καμιὰ φορὰ νὰ κάνει.
Ἔτσι, ἀφήνομαι στὸν ἦχο
τοῦ ὑπολογιστῆ μου ἢ τοῦ modem,
στὸ βουητὸ τοῦ δέκτη ἢ τοῦ πομποῦ
καὶ λέω μέσα μου:
«νάτες οἱ σκέψεις ποὺ ἀναμεταξύ τους ὁμιλοῦν
τρέχοντας πέρα-δῶθε καὶ ξεσαλώνουν...»
Μὰ μὲ τρομάζει ὅταν ξαφνικὰ
μένουν ξεκρέμαστα ὅλα στὸν ἀέρα,
μετέωρα μὲ τὸ θανατηφόρο ἄνοιγμα
κάποιου βάρβαρου διακόπτη.
Καὶ μετὰ ἀπορῶ:
Τὶ γίναν ὅλα αὐτὰ τὰ bit,
ποῦ πῆγαν, ποῦ χάθηκαν
καθὼς καμαρωτὰ ὁδεύαν
ὡς παρελαύνουσες μαθήτριες
πρὸς ἕνα ἐκτυπωτή, ἕνα δίσκο, ἢ μιὰ ὀθόνη,
πρὶν καταφέρουν νὰ γίνουν γράμμα,
εἰκόνα,
ἦχος,
περιοχὴ συγκεκριμένης μαγνήτισης
ἢ φῶς;
